ลูกอูฐยังไม่หายสงสัยถามต่อว่า “แล้วเรามีขนตายาวๆ นี่เอาไว้ทำไมครับแม่” แม่อูฐกะพริบขนตายาวแล้วตอบลูกว่า “ขนตายาวๆ นี่เหรอลูก เรามีเอาไว้ป้องกันทรายงัยล่ะลูก เวลามีพายุทรายพัดมา ขนตายาวๆ นี่แหละมันจะสามารถป้องกันทรายไม่ให้เข้าตาเราได้จ๊ะลูก”
“เอ๋อ...แล้วหนอกสองอันบนหลังเรานี่ละครับแม่ มันมีไว้ทำไม” คำถามที่สงสัยยังมีมาต่อเนื่อง แม่อูฐตอบง่ายๆ ไปว่า “นี่คือสิ่งสำคัญสำหรับอูฐอย่างเราเลยนะลูกจ๋า เรามีหนอกสองอันเอาไว้เก็บน้ำงัยลูก” ลูกอูฐก้มหน้ามองพื้นแล้วพูดทบทวน “เรามีนิ้วสามนิ้วนี้เอาไว้เดินในทะเลทราย เรามีขนตายาวสวยนี้เอาไว้ป้องกันทรายเข้าตา แล้วเรายังมีหนอกสองอันนี้เอาไว้เก็บน้ำ เวลาที่เราเดินข้ามทะเลทรายใช่มั๊ยครับแม่”
“ใช่เลยลูก ใช่แล้ว” แม่อูฐดีใจที่ลูกเข้าใจรีบตอบลูกอูฐไปว่า “เรามีหนอกสองอันนี่เอาไว้เดินข้ามทะเลทราย”
ลูกอูฐเงยหน้ามองแม่แล้วนำหน้าเซ็งๆ “แล้วนี่เรามาทำบ้าอะไรที่สวนสัตว์นี่ละแม่ ผมละโคตรเซ็งเลยแม่” ลูกอูฐบ่น แม่อูฐทำหน้าเบื่อหน่ายแล้วตอบลูกไปว่า “ไม่ต้องมาพูดย้ำหรอกลูก แม่ก็โคตรเซ็งเหมือนกันแหละลูกเอ๊ย”
นิทานเรื่องนี้สอนให้เรารู้ว่า การที่คนเรามีทุกสิ่งทุกอย่างครบถ้วนแล้ว แต่ยังไม่มีความสุขกับสิ่งที่ตัวเองมีอยู่นั้นเป็นอย่างไร ฉะนั้นถ้าคนเราพอใจในสิ่งที่ตัวเองมี ยินดีในสิ่งที่ตัวเองได้ พอใจในสิ่งที่ตัวเองเป็น เห็นคุณค่าในสิ่งที่ตัวเองเลือกแล้ว เราก็จะเป็นคนที่มีความสุขที่สุด
จากหนังสือธรรมะฮาเฮ หน้า 25-26
พระมหาสมปอง ตาลปุตโตและทีมธรรมะเดลิเวอรี่
ขอบคุณภาพจาก kapook.com ค่ะ
