ตอนที่ 8: น้ำ น้ำ น้ำ

อะไรเอ่ย？ เรากลืนมันเราอยู่ มันกลืนเราเราตาย？
คำตอบก็คือ น้ำครับ ใช่แล้วครับน้ำถ้ามาในปริมาณที่พอดีมันก็ดีกับคน สัตว์ ต้นไม้และธรรมชาติ แต่ที่บ้านของเหมียวตาปีนี้ ฝนตกไม่ลืมหูลืมตาติดต่อกันนาน ฝนมาเร็ว ตกทั้งวันทั้งคืน ตั้งแต่เดือนมีนา เมษา ตกมาตลอดจนถึงทุกวันนี้ครับ

ทุกปีช่วงปลายเดือนกุมภาพันธ์ถึงมีนาคม ดอยหลังบ้านของพวกผมจะมีคนกลุ่มหนึ่งขยันขึ้นดอยไปเผาป่ากันเกือบทุกวัน เผากันวันละแถบสองแถบไล่ลงมาเรื่อยๆ เรียกว่าทำให้เสียบรรยากาศกันไปหมดเชียวครับ ตอนมาอยู่ปีแรกๆ แม่กลัวมาก ถึงขั้นโทรแจ้ง 191 แจ้งดับเพลิงมาดับไฟ อะไรประมาณนี้ อยู่ไปอยู่มาก็เริ่มเอือมระอาหรือว่าชินแล้วก็ไม่รู้ มาปีนี้แอบสะใจเล็กๆ เพราะพวกเขาขึ้นไปเผาป่าไม่ได้ ฝนตกทุกวันหนักเหลือเกิน ผลจากน้ำมือของตัวเองนั่นแหล่ะครับ แมวๆ อย่างพวกผมเห็นแล้วอดสูใจ เมื่อไรจะหมดยุคมนุษย์เผาป่า สงสัยต้องรอรุ่นหลาน-เหลน-โหลนของพวกเค๊าละครับ พอเรียนหนังสือกันหมดแล้ว ก็คงไม่มีใครขยันขึ้นดอยไปเผาเอาของป่ากันอีก

ข้อดีของฝนตกก็คือค่าน้ำที่บ้านไม่ถึงเดือนละห้าสิบบาทครับ แม่ล่ะช๊อบชอบเพราะไม่ต้องรดน้ำต้นไม้เลย แต่พ่ออดสงสัยไม่ได้ว่า แม่อาบน้ำมั่งป่าวเนี่ย ทำไมค่าน้ำมันถึงได้ถูกแบบนี้ พวกเหมียวๆ อย่างพวกผมตอบให้ไม่ได้หรอกครับ แต่ที่แน่ๆ เวลาแม่จับอาบน้ำทีไร เป็นต้องวิ่งหนีหัวซุกหัวซุนไม่ให้เห็นหน้าเด็ดขาด
ยกเว้น...เผลอหลงกลโดนแม่หลอกให้เข้าห้องน้ำ แล้วจับพวกผมอาบน้ำทันที พวกเราก็จะดิ้นกันสุดชีวิต
ร้องเสียงหลงแล้วหลงอีก แม่ก็ไม่ยอมรามือ แถมยังเอาแชมพูอะไรเหม็นๆ มาใส่ให้อีก อาบเสร็จจับพวกผมห่อเป็นมัมมี่ แล้วนำไปผึ่งแดด ทำแมวแดดเดียวซะงั้น

 หนาวจะตายครับ ปกติแมวกลัวน้ำไม่ใช่เหรอเนี่ย

พอตัวแห้งพวกผมจะพากันไปกลิ้งเกลือกกับดิน จนตัวมอมอีกจนได้...เพราะอะไรเหรอครับ ก็แม่เล่นเอาแชมพูเหม็นๆ มาใส่ (คนเขาหาว่าหอมกัน) แต่พอกลิ่นมันติดตัวพวกผมละก็ เพื่อนๆ ไม่ให้เข้าใกล้เลยครับ พากันบ่นใหญ่ว่า ทำไมตัวแกเหม็นแบบนี้ นี่แหล่ะดันไปขลุกอยู่กับคนมากเกินไป ตัวเหม็นติดกลิ่นคนมาเลย เพื่อนๆ เลิกคบครับ วันไหนอาบน้ำสะอาดสะอ้านละก็ เฮ่อ...เตรียมตัวนอนหมกอยู่บ้านได้เลย รับรองวันนั้นเป็นแมวสังคมรังเกียจครับ

 

 พยายามเช็ดๆๆๆๆ ให้หมดกลิ่นแชมพู

พวกผมดูข่าวกันทุกวัน ประเทศไทยน้ำท่วมมากเสียหายมหาศาล ก็แหม....ขนาดที่บ้านน้ำยังท่วมถึงอกเหมียวตาเลย    คิดดู๊...แล้วพี่น้องด้านล่างจะลำบากกันขนาดไหนเนี่ย

น้ำท่วมที่บ้าน สูงมากครับท่วมถึงหน้าอกเหมียวตาเลยล่ะ

แต่ดูของเพื่อนๆ ด้านล่างสิครับ 

ลำบ๊าก ลำบากกว่าตั้งแยะ

ต่างเชื้อชาติ เราก็รักกันครับ

อึ๊บ อึ๊บ อึ๊บ อีกนิ๊สนุง

น้องเหมียวตัวนี้น่าสงสารมากครับ 

ผมอยากให้แม่เอากลับมาบ้านเราจัง

น้องหมูก็หนีน้ำเหมือนกันครับ

แบ๊ชขอขอบคุณรูปด้านบนจากเพื่อนๆ ในเฟสบุ๊คของแม่ครับ

Continue Reading

ตอนที่ 7： เก้าอี้แดงให้ห้องขาว

ธรรมชาติอย่างหนึ่งของแมวคือชอบนอนบนที่สูง หรือไม่ก็ต้องมีอะไรมารองก้น เป็นพื้นกระดานแข็งๆ เหมียวจะไม่ขึ้นไปนอนเป็นอันขาด ยิ่งเบาะนุ่มๆ ยิ่งชอบ โซฟาเอย...เบาะรองบนเก้าอี้ในห้องอาหารเอย...พรมเช็ดเท้าเอย...ถ้าเป็นไปได้ ที่นอนซะเลย นั่นแหล่ะเป็นอะไรที่ Challenge สุดๆ ถ้าได้นอนบนฟูกในห้องนอนของพ่อกับแม่ หรือบนฟูกหนาๆ ที่วางบนพื้นในห้องนอนแขก แม่อย่าเผลอเปิดประตูห้องไว้เชียว สวยๆ นุ่มๆ หอมๆ เหมียวตาเป็นต้องขึ้นไปทดลองนอนให้หมด ถ้าที่ไหนปรากฏขนเหลืองๆ ไว้ให้ดู แสดงว่า เสร็จหมดละ คือมันผ่านการนอนของเหมียวตามาแล้ว

ความจิงเหมียวตาก็ชอบโซฟาในห้องรับแขกเหมือนกัน

อยู่มาวันหนึ่ง ในห้องรับแขกก็ปรากฏมีเก้าอี้สีแดงสวยสดหนึ่งตัว พ่อเพิ่งซื้อมาจาก Index เชียวนะท่าทางจะแพง เห็นพ่อชอบนั่งเวลาดูทอทัศน์ ถ้าพ่อเผลอเมื่อไหรเหมียวจะทดลอง เก้าอี้ทำจากผ้าซาตินหนาๆ ขาไม้สีนวล สีแปลกประหลาดสุดในห้องแล้ว มันสะดุดตาและเร้าใจบอกไม่ถูก รอจนพ่อไม่อยู่บ้าน เวลาแม่เผลอ มัวแต่เล่นเฟสบุ๊ค เหมียวตาก็สมใจได้ขึ้นไปนอน อู๊ว....สุขใดในเท่าเราได้นอนบนเก้าอี้แดง แล้วเหมียวตาก็ยึดเอาเก้าอี้แดงไว้เป็นที่ประจำ แม่ไม่เห็นว่าไร เช้า สาย บ่าย เย็น นอนมันอยู่ตรงนั้นแหล่ะ

ท่านอนสุดๆ ไปเลยบนเบาะสีม่วงโต๊ะอาหาร 

เวลาพ่อกลับบ้านมาเห็นขนเต็มเบาะก็เอ็ดแม่ว่าสปอล์ยแมวเกินไปแล้ว ปล่อยให้มานอนบนนี้ได้ยังไง
พ่อตะหากล่ะที่ชอบมาแย่งนั่งบนที่นอนของเหมียว
บ่อยครั้งที่เหมียวตาต้องไปยืนร้องประท้วงทวงสิทธิ์เก้าอี้แดง เพราะพ่อมานั่งดูทอทัศน์ซะก่อนแล้วเหมียวจะนอนตรงไหน ร้องๆๆๆๆ จนพ่อรำคาญยอมอุ้มขึ้นมานั่งตักด้วย แต่เหมียวตาไม่ยอมจะนอน จะนอน จะนอน ไม่ชอบเล้ยจริงๆ เวลาพ่ออยู่บ้าน เพราะว่าเก้าอี้แดงโดนยึด

ในที่สุดก็ได้นอนบนเก้าอี้แดง 

อุ๊ยแสบตา ใครปิดไฟให้ทีก๊าบ

แม่แก้ปัญหาให้ครับ 

หาผ้ามาปูเก้าอี้ไม่ให้ขนร่วงติดเบาะ 

กลัวพ่อบ่นอีก นอนสบายเลยครับ

มีฟามสุขเจงๆ

Continue Reading

ตอนที่ 6: แมวรีสอร์ท

ใครๆ ก็คงอยากจะรู้ว่าวันๆ พวกแมวๆ แบบพวกผมไปไหนมาบ้าง ยกตัวอย่างเหมียวตาให้ฟังนะครับ เหมียวตาเป็นแมวที่รักอิสระ ชอบใช้ชีวิตเสเพล เช้ามาหลังจาก Breakfast เสร็จแล้ว ก็เริ่มต้นด้วยการนอนอาบแดด

ไหนๆ เป็นเหมียวอินเตอร์แล้วก็เลยอยากมีผิวสีแทนเหมือนที่ฝรั่งชอบมั่ง อาบแดดอยู่ค่อนวันพอเริ่มรู้สึกร้อน เหมียวตาก็วิ่งหาที่ใหม่ รอบๆ บ้านมีมุมพักผ่อนเยอะแยะ แต่เดี๋ยวก่อน บ้านน่ะเอาไว้เมื่อไรก็ได้ ออกไปสำรวจนอกบ้านดีกว่า ว่าแล้วเหมียวตาก็มุดรั้วชาฮกเกี้ยนออกไปนอกบ้าน (มุดทุกวันจนเป็นโพรงแล้ว คนสวนที่บ้านบ่นนึกว่าหมามามุด ที่ไหนได้กลายเป็นหมาเหมียว)

พ้นเขตรั้วหลังบ้านเป็นรีสอร์ทเล็กๆ มีสนามหญ้ากว้างๆ มีสระน้ำ น้ำพุและศาลากลางสระ ตรงนี้แหล่ะครับที่เหมียวตาโปรดปรานเป็นที่สุด ปกติรีสอร์ทไม่ค่อยมีแขกมาพักเท่าไหร่เนื่องจากว่าไกลตัวเมือง แล้วก็เพิ่งเปิดใหม่ๆ ยังไม่ค่อยมีใครรู้จัก เหมียวตาก็เลยทำหน้าที่เป็นเจ้าของรีสอร์ท และเป็นผู้จัดการรีสอร์ทซะเอง กลางวันคนงานเล่าว่าเหมียวตาจะนอนเป็นประธานอยู่กลางศาลา นั่งมองคอยสอดส่องดูพวกเขาทำงาน สั่งโน่นสั่งนี่ โอ๊...ไม่เลวเหมือนกันนะครับเหมียวตาของผมก็รู้จักงานบริหารกับเขาเหมือนกัน ไม่ต้องลงมือทำ สั่งๆๆๆ อย่างเดียวแล้วก็คอยมองดู นี่แหล่ะผู้บริหารตัวจริง

พออยู่รีสอร์ทเบื่อแล้วก็วิ่งไล่จับนกจับหนูไปตามเรื่อง หิวเมื่อไรค่อยกลับเข้าบ้าน ไม่มืดกลับบ้านไม่ถูกครับ แหม เหมียวตาของผมนี่นิสัยเหมือนผู้ชายทั่วๆไปเลยนะครับ เพอร์เฟคแมวจริงๆ
ตกดึก จะมีนัดประชุมบอร์ดกับบรรดาแมวๆ ในละแวกบ้านเป็นประจำ ผู้บริหารนี่ครับ ไม่มีใครรู้ว่าในรีสอร์ทมีแมวกี่ตัวกันแน่ แต่ที่แน่ๆ เยอะครับ

Continue Reading

ตอนที่ 5: ลูกผู้ชายต้องสู้

เหมียวตาเริ่มเป็นหนุ่มก็ไม่ค่อยอยู่บ้านอยู่ช่อง วันๆ ไม่เห็นหัวนอกจากเวลาหิวข้าว เช้าไปเย็นกลับอาไรแบบนั้น บ้านก็ปล่อยให้คนใช้ เอ๊ยไม่ใช่ พ่อกับแม่คอยดูแลไปก่อน

เหมียวตาค่อนข้างเผด็จการมาถึงจะกินก็ต้องกินให้ได้ จะต้องได้กิน ไม่งั้นก็จะร้อง ร้อง ร้อง ร้อง...ร้องจนแม่รำคาญก็จะรีบๆ หาอาหารให้กิน แหม...คนยังไม่ทันจะกิน วีไอพีสุดๆ รักพ่อแค่ไหนก็ยังไม่เท่าเหมียวตา พ่อน่ะรอได้ แต่เหมียวตานี่สิรอไม่ได้ ร้องปุ๊บเป็นต้องหาให้กินปั๊บเลย (ไม่ใช่อาไร รำคาญเสียงร้องมัน)

“วันๆ ไม่เห็นหัว มาทีนึงก็หิวซ่กๆ ไปเกาหลีมาหรือไง ทำยังกะมาจากรุงโซ..” นี่คือคำบ่นของแม่ ปกติจะวิ่งหาแต่แม่เพราะจ้องแต่จะกินลูกเดียว แต่ถ้าวันไหนเหมียวตาร้องกวนใจมากจนเกินเหตุแล้ววิ่งไปหาพ่อ แสดงว่ามีเหตุผล พ่อมองๆ ก็พอจะรู้...วันนี้เอาแผลอะไรกลับมาอวดอีก เหมียวตาวิ่งเข้าหาตักพ่อพร้อมกับฟ้องว่า ผมไปทำไรมา...จากนั้นก็ตามมาด้วยยาเบทาดีน (ตั้งแต่ซื้อมาคนไม่ได้ใช้เลย ต้องยกให้เหมียวตาไว้ใช้ส่วนตัวหนึ่งขวด) วีรกรรมโชกโชน มาแต่ละแผลไม่เบาเลยเชียว พ่อบ่นไปทายาไป เป็นแมวหนุ่มก็ต้องไว้ลาย ต่อสู้กับแมวหนุ่มตัวอื่นๆ โชว์พาวอวดสาวๆ เป็นประจำ เท่ห์พอแล้วก็หลบหนีกลับมาให้พ่อรักษา ไม่วันไหนเห็นเหมียวตาอยู่บ้านทั้งวันแสดงว่าอกหักก๊าบ เหมียวตาของผมจะหลบเลียแผลใจอยู่หลายวันเลยก๊าบ 

 แหม...ผมไม่ค่อยอยู่บ้านเพราะไรนะเหรอ?

 ผมก็ออกมาทำธุระส่วนตัวมั่งสิก๊าบ

บางครั้งก็ออกมากินลมชมวิว

หิวละก๊าบ หลับหูหลับตากินอย่างอาหย่อย

แล้วก็....ถ้าวันไหนเห็นเหมียวตาอยู่บ้านทั้่งวัน

แสดงว่าอยู่ในช่วงหลบเลียแผลใจ

Continue Reading

ตอนที่ 4: เหมียวอินเตอร์

พวกเราชาวเหมียวเหมียวอยู่ในหมู่บ้านเล็กๆ แห่งหนึ่งในชนบท ลูกบ้านมีไม่กี่หลังแต่ละหลังใหญ่โตมโหฬาร มีบ้านเหมียวตานี่แหล่ะที่เล็กที่สุด แต่เราก็ภาคภูมิใจว่าเราเป็นบ้านหลังเดียวที่เป็นบ้านแมวไทยแท้ๆ คนจากหมู่บ้านอื่นๆ เขาพากันเรียกหมู่บ้านของพวกเราว่า "หมู่บ้านฝรั่ง" แต่แหม...ผมล่ะไม่อยากเป็นฝรั่งด้วยเลย เพราะเกลียดหมาฝรั่งมาก โดยเฉพาะหมาฝรั่งข้างบ้านที่ชื่อป้าหมอนกับลุงถุงทอง ป้าหมอนน่ะไม่เท่าไหร่ เพราะเป็นหมามีชาติตระกูลดี ป้าหมอนมีชื่อจริงว่า Monica (โมนิก้า) ฝรั่งเจ้าของเขาเรียกสั้นๆ ว่า
“หมอน หมอน คัมม่อน หมอน” อาไรแบบเนี๊ยะ ได้ยินประจำ แต่เหมียวตาบอกว่าความจิงเขาต้องชื่อ สมร
ถึงจะถูกเพราะหน้าตาไทยแท้ซะขนาดนั้นแต่ดันเกิดมาเป็นหมาของฝรั่ง เลยกลายเป็นหมาฝรั่งไป แต่อีตาลุงถุงทองนี่น่ะพวกเราไม่ชอบขี้หน้าเลยเพราะนิสัยไม่ดี ชอบมุดรั้วเข้ามาอึ เข้ามาแอบกินอาหารแมว แถมยังเข้ามาไล่กัดแมวในบ้านอีกด้วย บ้านของเราแท้ๆ มาบุกรุกถึงที่ พวกผมทำไรไม่ได้นอกจากหลบขึ้นที่สูงหนีพวกมันตลอด เจ้าของก็แปลกชอบปล่อยให้หมาออกมาเพ่นพ่าน
หมากับแมวสองบ้านทะเลาะกันไม่พอ ตอนนี้เจ้าของทั้งสองบ้านก็ทะเลาะกันเรียบร้อยโรงเรียนแมวไปแล้วครับ ต้นเหตุก็มาจาก หมาๆ แมวๆ นี่แหล่ะ
พูดถึงความเป็นอินเตอร์ก็คงหนีไม่พ้นข้างบ้านนั่นแหล่ะครับ หน้าบ้านเราเป็นญี่ปุ่น ข้างบ้านซ้ายขวาเป็นสวิสต์ เยื้องๆ ไปหน่อยเป็นอเมริกัน เยอรมัน อังกฤษ แม้กระทั่งเวียดนาม โอ๊ย...... แปลกใจจริง ทำไมถึงได้อินเตอร์ขนาดนี้

คิดดู๊...แม้กระทั่งคนงานในหมู่บ้านอย่าง ลุงหม่อง ยังถือพาสปอร์ตเป็นอินเตอร์กับเขาด้วยเล๊ย....

Continue Reading