พวกเราชาวเหมียวเหมียวอยู่ในหมู่บ้านเล็กๆ แห่งหนึ่งในชนบท ลูกบ้านมีไม่กี่หลังแต่ละหลังใหญ่โตมโหฬาร มีบ้านเหมียวตานี่แหล่ะที่เล็กที่สุด แต่เราก็ภาคภูมิใจว่าเราเป็นบ้านหลังเดียวที่เป็นบ้านแมวไทยแท้ๆ คนจากหมู่บ้านอื่นๆ เขาพากันเรียกหมู่บ้านของพวกเราว่า "หมู่บ้านฝรั่ง" แต่แหม...ผมล่ะไม่อยากเป็นฝรั่งด้วยเลย เพราะเกลียดหมาฝรั่งมาก โดยเฉพาะหมาฝรั่งข้างบ้านที่ชื่อป้าหมอนกับลุงถุงทอง ป้าหมอนน่ะไม่เท่าไหร่ เพราะเป็นหมามีชาติตระกูลดี ป้าหมอนมีชื่อจริงว่า Monica (โมนิก้า) ฝรั่งเจ้าของเขาเรียกสั้นๆ ว่า
“หมอน หมอน คัมม่อน หมอน” อาไรแบบเนี๊ยะ ได้ยินประจำ แต่เหมียวตาบอกว่าความจิงเขาต้องชื่อ สมร
ถึงจะถูกเพราะหน้าตาไทยแท้ซะขนาดนั้นแต่ดันเกิดมาเป็นหมาของฝรั่ง เลยกลายเป็นหมาฝรั่งไป แต่อีตาลุงถุงทองนี่น่ะพวกเราไม่ชอบขี้หน้าเลยเพราะนิสัยไม่ดี ชอบมุดรั้วเข้ามาอึ เข้ามาแอบกินอาหารแมว แถมยังเข้ามาไล่กัดแมวในบ้านอีกด้วย บ้านของเราแท้ๆ มาบุกรุกถึงที่ พวกผมทำไรไม่ได้นอกจากหลบขึ้นที่สูงหนีพวกมันตลอด เจ้าของก็แปลกชอบปล่อยให้หมาออกมาเพ่นพ่าน
หมากับแมวสองบ้านทะเลาะกันไม่พอ ตอนนี้เจ้าของทั้งสองบ้านก็ทะเลาะกันเรียบร้อยโรงเรียนแมวไปแล้วครับ ต้นเหตุก็มาจาก หมาๆ แมวๆ นี่แหล่ะ
พูดถึงความเป็นอินเตอร์ก็คงหนีไม่พ้นข้างบ้านนั่นแหล่ะครับ หน้าบ้านเราเป็นญี่ปุ่น ข้างบ้านซ้ายขวาเป็นสวิสต์ เยื้องๆ ไปหน่อยเป็นอเมริกัน เยอรมัน อังกฤษ แม้กระทั่งเวียดนาม โอ๊ย...... แปลกใจจริง ทำไมถึงได้อินเตอร์ขนาดนี้
